Tracz nurogęś

Rodzina traczy nurogęsi wypoczywająca w spokoju u ujścia rzeki Wadąg do Łyny. Jak dobrze, że tu są!

Tracz nurogęś (Mergus merganser) jest sporej wielkości ptakiem wodnym z rodziny kaczkowatych, którego siedliskiem lęgowym są śródleśne rzeki oraz jeziora. W Polsce jest bardzo nielicznym ptakiem lęgowym, liczniejszym na północy kraju, w okresie zimowania spotykany pojedynczo lub w stadach na różnego rodzaju zbiornikach, w tym na przybrzeżnych wodach Bałtyku.

U gatunku tego występuje wyraźny dymorfizm płciowy. W okresie godowym trwającym mniej więcej od grudnia do maja, samiec ma głowę oraz górny odcinek szyi w kolorze czarnym z metaliczno-zielonym połyskiem. Brzuch, pierś i boki ciała ma białe, grzbiet zaś jest czarny. U samicy wierzch ciała jest szary a  górna część szyi oraz głowa brązowa. U obu płci (u samic okazalszy) na tyle głowy występuje utworzony z piór czub, widoczny szczególnie w sytuacji zagrożenia lub podniecenia. Nogi czerwone a dziób długi haczykowato zakończony, zaopatrzony dodatkowo w ząbkowane krawędzie pomagające w polowaniu na ryby.

Tracz nurogęś wyprowadza 1 lęg w roku poprzedzony tokami, w okresie od  marca do maja. Gniazduje najczęściej w dużych dziuplach i półdziuplach, czasami w norach lub pod wykrotami a nawet w odpowiednich budkach lęgowych. Samica składa 8-12 jaj, które wysiaduje samotnie przez około 30 dni. Pisklęta opuszczają gniazdo bardzo szybko, często po upływie jednej doby, wyskakując samodzielnie z dziupli znajdujących się nierzadko na dużej wysokości. Na wodzie przebywają przez cały czas pod opieką samicy, zmęczone niejednokrotnie pływają u matki na grzbiecie.

Nurogęś odżywia się przede wszystkim małymi rybami, po które potrafi głęboko zanurkować, przy okazji zjada także skorupiaki i owady.

Przez to, że ptak ten gnieździ się często w dziuplach starych drzew rosnących w pobliżu wody jest narażony na utratę miejsc gniazdowania spowodowaną wycinką dziuplastych drzew. Jednak gęsto zalesiona dolina rzeki Wadąg stwarza jak na razie bardzo dogodne warunki do tego by tracze nurogęsi mogły znaleźć tu odpowiednie miejsce na założenie gniazda.

Graffiti z mchu

Świetny pomysł na organiczne graffiti z mchu (ang. moss graffiti). Wykonanie takiej żywej dekoracji nie jest zbyt skomplikowane, wystarczy spora garść żywego mchu (oczywiście miejskiego, porastającego np. jakieś stare mury), ok. pół litra piwa (niektórzy stosują jogurt lub maślankę) oraz łyżeczka cukru. Wszystkie składniki miksujemy do konsystencji mniej więcej farby olejnej i nakładamy w wygodny dla nas sposób na upatrzony mur czy ścianę w ocienionym miejscu. Przez kilka dni dobrze jest takie miejsce dodatkowo spryskiwać wodą dla zwiększenia wilgotności. Następnie pozostaje nam już tylko cierpliwie czekać na efekt naszej zielonej akcji.

Biegacz gładki

Biegacz gładki (Carabus glabratus) - groźny owadzi drapieżnik, jeden z większych biegaczy występujących w Polsce. Ten, spotkany wieczorem na leśnej drodze,  najwyraźniej po ciekawych przejściach w życiu.

Rdza

Ten interesująco wyglądający twór to grzyb, najprawdopodobniej rdza z gatunku Puccinia caricina - występująca bardzo pospolicie na pokrzywach.

Kasztanowiec czerwony

Kasztanowiec czerwony (Aesculus carnea) to wyhodowana w XIX w. w Niemczech krzyżówka europejskiego kasztanowca zwyczajnego z północnoamerykańskim kasztanowcem krwistym. Jest bardziej wrażliwy na mróz i wiosenne przymrozki od kasztanowca zwyczajnego, od którego kwitnie o ok. 2 tygodnie później. Odmiana ta rozpoczyna kwitnienie już w wieku około 10 lat i tworzy zazwyczaj niewielką ilość bardzo słabo kolczastych owoców. Taki widok cieszy oko i trzeba mu przyznać, że w porze kwitnięcia wygląda niezwykle efektownie.

Fruczak bujankowiec

Fruczak bujankowiec (Hemaris fuciformis) to niezwykły motyl z rodziny zawisaków. Gatunek ten na miejsca swojego pobytu wybiera zwykle nasłonecznione miejsca na skrajach lasów liściastych i mieszanych,  polany, łąki oraz ogrody. Motyle pojawiają się najczęściej w maju i czerwcu, choć niekiedy również pod koniec lata. Pokarm pobierają błyskawicznie przemieszczając się z kwiata na kwiat, przy których zawisają niczym kolibry. Gąsienice żerują przeważnie na wiciokrzewach i śnieguliczce.

Łuskiewnik różowy

Łuskiewnik różowy (Lathraea squamaria) jest nie wytwarzającą chlorofilu rośliną o bardzo ciekawej budowie i biologii, prowadzącą pasożytniczy tryb życia. Pasożytuje głównie na krzewach i drzewach liściastych, zapuszczając do korzeni swych żywicieli ssawki, którymi pobiera substancje organiczne i wodę. Przez przeważającą część roku przebywa pod ziemią i dopiero wiosną, w okresie od marca do maja na powierzchnię ziemi przebija się pęd na czas kwitnienia i zrzucenia nasion, który utrzymuje się jedynie przez ok. 2 tygodnie. Roślina ta pierwsze kwiaty zaczyna formować dopiero po 10 latach życia i co ciekawe, są ich dwa rodzaje - nadziemne, przeważnie owadopylne oraz podziemne, samopylne. Na łuskiewnika natkniemy się najczęściej w wilgotnych zaroślach i lasach liściastych.